2018 წლის დეკემბერში დერბის ფეისბუქ გვერდზე დაანონსდა 2018 წლის ბოლო პროექტი, სპეციალურად შექმნილი პოსტერითა და დაპირებით, რომ ეს პროექტი იქნებოდა ისეთივე ტკბილი და ქართული, როგორიც ზამთრისთვის მოხუფული კომპოტები.
შემდეგ კი „დერბის კონის“ პირველმა სერიამ მზის შუქი იხილა და ლოგოები ეტაპობრივად იდებოდა სოციალურ მედიაში ანიმაციური რგოლების სახით — მუსიკისა და ისტორიული ფონის თანხლებით. ამ გვერდზე კი ნამუშევრების „აკონილ“ ვერსიას იხილავთ.
ქართული ცეკვები ერთხმად ატარებს ქართულ სულისკვეთებას, თუმცა, ამავდროულად მათი ცალკეული ხასიათი საგულისხმოდ განსხვავებულია. ვისურვე, წარმომედგინა ლოგოების კრებული, რომელშიც ნამუშევრები განსხვავებული ხასიათის პარალელურად მიგვითითებდნენ საკუთარ ერთიანობაზე.
სამხატვრო თვალსაზრისით, მთავარი გამოწვევა იყო ცეკვებში არსებული საგულისხმო მომენტების შეცნობა, მათი სისტემატიზირება და ლოგოს სახით გაცოცხლება.
პირველი ლოგო პირველი კონიდან არის „სამაია“ — ქალთა ქართული ცეკვა, რომელიც წარმართული ეპოქიდან იღებს სათავეს. იქიდან გამომდინარე, რომ ცეკვა თავდაპირველად რიტუალური იყო და ეძღვნებოდა ნაყოფიერების ღმერთს — მთვარეს, გადავწყვიტე, ერთ-ერთი საყურადღებო ელემენტი ამ ლოგოში სწორედ მთვარე ყოფილიყო.
ჩემი აზრით, ამ ცეკვის სამეტყველო იარაღი მოცეკვავეების ნაზი მოძრაობა და თვალ-წარბია, ამიტომ ლოგოში ამ დეტალებზეა გამახვილებული ყურადღება.
ვიდეოს ლინკი
აჭარაში დაბადებული ეს ცეკვა საბრძოლო ხასიათისაა და მას მკვეთრი მოძრაობები ახასიათებს. სწორედ ამიტომ მაქვს მოცემულ ლოგოში გამოყენებული ბასრი დაბოლოებები. საბრძოლო ხასიათის გასამძაფრებლად, სახის ცარიელ სივრცესთან შექმნილი ჩრდილები დრამატული განათების პრინციპებს ეფუძნება.
მოცეკვავეები განასახიერებენ მეომრებს, რომლებიც ბრძოლის წინ დიდი სიფრთხილით ზვერავენ საომარ ტერიტორიას. ტრადიციულად, ცეკვას მხოლოდ მამაკაცები ასრულებენ. „ხორუმის“ თავში დგას წინამძღოლი, რომელსაც ხელში ბაღდადი ან დროშა უჭირავს.
ვიდეოს ლინკი
ქართული ხალხური ცეკვების ჯგუფი, რომელიც ერთნაირ ტექნოლოგიურ მასალაზე არის აგებული. მთიულური ცეკვა მთაში იღებს სათავეს და მასში ასახულია სატრფიალო მეტოქეობა. ცეკვა გვაჩვენებს მთის ცხოვრებას, რომელიც ერთდროულად მშვიდი და ამაღელვებელია.
ვიდეოს ლინკი
როდესაც ქართულ ქორეოგრაფიაზე ვსაუბრობთ, შეუძლებელია გვერდი ავუაროთ ჩვენი სამშობლოს ერთ-ერთ ტკივილს და ცეკვას, რომელიც ისტორიული სამაჩაბლოს ტერიტორიიდან იღებს სათავეს.
„სიმდი“ და „ხონგა“ — ორივე ცეკვას საერთო მოძრაობები და კოსტიუმები აქვს,
თუმცა მთავარი განსხვავება ისაა, რომ „ხონგას“ მოცეკვავეთა შედარებით მცირე რაოდენობა ასრულებს, „სიმდში“ კი მათი რიცხვი გაცილებით მეტია.
„ხონგას“ შესრულებაში განსაკუთრებით რთული და ამასთანავე სანახაობრივად ულამაზესი, მამაკაცის პარტიაა. „სიმდი“ კი წყვილთა ნელ და ზუსტ მოძრაობებზე არის აგებული.
ვიდეოს ლინკი
ცეკვა „ქართული“ ჩვენი ქორეოგრაფიის უმაღლესი წერტილია. სწორედ ამიტომ ვასრულებ ამით „დერბის კონას“. ცეკვაში თითქმის შეუძლებელია იმის გარჩევა, ვინ ვის ემორჩილება, ვის ვინ მიჰყავს... ერთნი არიან, ერთი სხეულის სხვადასხვა ნაწილი, რაც ლოგოშიც მსურდა ამესახა.
სხვა ქართული ცეკვებისგან განსხვავებით, ცეკვა „ქართულს“ არ გააჩნია კუთხურობის ნიშანი, რაც იმას ნიშნავს, რომ მასში ზოგადად ქართული სულია განსახიერებული. ცეკვა „ქართული“ ქართულ ფოლკლორულ ცეკვებს შორის ყველაზე რთულად შესასრულებელ ცეკვად ითვლება.
ვიდეოს ლინკი
